Το Κελί του Αγίου Παϊσίου στον Τίμιο Σταυρό: Εκεί όπου ησυχάζει η ψυχή
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ένας από τους πιο αγαπημένους σύγχρονους Αγίους, έζησε για χρόνια σε ένα ταπεινό καλυβάκι αφιερωμένο στον Τίμιο Σταυρό, στην Καψάλα του Αγίου Όρους. Η απλότητά του, η θερμή προσευχή και η αγάπη του για τους ανθρώπους καθιστούν αυτόν τον τόπο ιερό, σημείο αναφοράς για κάθε προσκυνητή.
Η διαδρομή προς το Κελί – Ένα ταπεινό μονοπάτι προς τη Χάρη
Καθώς κατεβαίνει κανείς από τη Μονή Σταυρονικήτα προς τις Καρυές, λίγο μετά από ένα προσκυνητάρι στην αριστερή πλευρά του δρόμου, διακρίνει ένα μικρό μονοπάτι μέσα στη βλάστηση. Το τοπίο είναι χαμηλό δάσος με κουμαριές, άρια, ρείκια και χαμηλούς θάμνους. Το έδαφος είναι ανώμαλο, με πολλά σκαλοπάτια από ρίζες και πέτρες. Στο τέλος του μονοπατιού, ξεπροβάλλει το κελί του Αγίου Παϊσίου.
Πλάι στην πόρτα υπήρχε ένα κουτί με σχισμή και ένα σημείωμα του Αγίου:
"Σημειώστε στο χαρτί τι θέλετε να συζητήσουμε και βάλτε το μέσα στο κουτί. Περισσότερο θα ωφεληθείτε από την προσευχή παρά από τη συζήτηση."
Ένα λεπτό σύρμα δεμένο στην περίφραξη κατέληγε μέσα στο κελί, ώστε ο Άγιος να καταλαβαίνει πότε ερχόταν κάποιος επισκέπτης. Όλα ήταν απλά, ήσυχα, γεμάτα από την παρουσία του Θεού.
Η αυλή και ο τάφος του παπα-Τύχωνα – Γη ποτισμένη με προσευχή
Στην αυλή του κελιού υπάρχουν ελιές και κλήματα. Δίπλα σε μια ελιά υπήρχε ένα απλό τραπέζι με λίγα καθίσματα – το "θερινό αρχονταρίκι", όπως το αποκαλούσε. Εκεί δεχόταν τους επισκέπτες, τους προσέφερε λουκούμι, νερό, κάποιες κουβέντες και πολλή αγάπη.
Αριστερά από την αυλή, σε έναν χώρο περιποιημένο με φροντίδα, βρισκόταν ο τάφος του παπα-Τύχωνα, του πνευματικού πατέρα του Αγίου Παϊσίου. Ο Άγιος είχε φυτέψει γύρω δεντρολίβανα, "για να μην πατιέται" ο τάφος, και τον θυμόταν πάντοτε με συγκίνηση και σεβασμό.
Το Εκκλησάκι και το κελί – Αρχοντιά στην απλότητα
Το κελί είχε μικρό προθάλαμο που οδηγούσε σε ένα λιτό εκκλησάκι, αφιερωμένο στον Τίμιο Σταυρό. Είχε ελάχιστες εικόνες, ένα στασίδι, ένα αναλόγιο, και έντονη την παρουσία της προσευχής. Πίσω, ένα μικρό δωμάτιο λειτουργούσε ως αρχονταρίκι και εργαστήρι. Η οροφή ήταν χαμηλή, από καλάμια και χώμα. Εκεί ο Άγιος δούλευε τα εργόχειρά του, ξεκουραζόταν, και συνέχιζε αδιάλειπτα την προσευχή.
Για να μην φαίνεται από έξω όταν πήγαινε στο εργαστήριο, είχε στοιβάξει ξύλα μπροστά στο στενό μονοπάτι. Η ζωή του ήταν γεμάτη σοφία και διάκριση, ακόμα και στα πιο μικρά.
Η καθημερινότητα του Αγίου – Ξαγρύπνια, κόπος και προσφορά
Ο Άγιος Παΐσιος κοιμόταν λίγες ώρες. Ξυπνούσε περίπου τα μεσάνυχτα και μέχρι το πρωί έκανε προσευχή, με πόνο καρδιάς για όλο τον κόσμο. Στη συνέχεια ασχολούνταν με το εργόχειρο: τύπωνε μικρές εικόνες, ξύλινους σταυρούς και άλλα ευλογημένα αντικείμενα. Όταν νύχτωνε, έγραφε επιστολές με κερί, απαντώντας σε όσους του ζητούσαν προσευχή ή συμβουλή.
Δύο φορές την εβδομάδα, Τετάρτη και Παρασκευή, κλεινόταν στο κελί για ησυχία. Είχε φτιάξει ένα μικρό καλυβάκι στο δάσος, κοντά σε πηγή, όπου απομονωνόταν για περισσότερη προσευχή. Εκεί, σε συνθήκες ασκητικές, έβαζε μέσα στο καλάθι τα σημειώματα των επισκεπτών και προσευχόταν με καρδιά και δάκρυα για τον καθένα.
Η σχέση του με τα πλάσματα του Θεού – Μια ζωντανή Παράδεισος
Ο Άγιος ζούσε με απόλυτο σεβασμό προς τη φύση. Άγρια ζώα τον πλησίαζαν δίχως φόβο. Τα τάιζε, τους μιλούσε, τα φώναζε με το όνομά τους. Το φαγητό του ήταν λιτό – φακές, ρύζι, ή λίγα χόρτα. Μαγείρευε σπάνια και μόνο όταν είχε επισκέπτες. Έφτιαχνε μόνος του το λάδι από τις ελιές του με ένα πρόχειρο ελαιοτριβείο. Ό,τι περίσσευε το έδινε σε ασκητές και μοναχούς που είχαν ανάγκη.
Ολόκληρος δικός μας – Η γύφτικη φιλοξενία του Αγίου
Σε επιστολή του το 1971, ο Άγιος Παΐσιος έγραφε:
"Έχω όλη την αγαθήν προαίρεσιν να σας φιλοξενώ με όλην την γύφτικην μου φιλοξενία στην Καλύβη μου και να είμαι δικός σας, όχι ο μισός Παΐσιος, αλλά ολόκληρος…"
Αυτό ήταν το πνεύμα του Αγίου: ολοκληρωτική προσφορά, απόλυτη ταπείνωση, ανεξάντλητη αγάπη.
