Σκήτη Αγίου Δημητρίου - Λάκκοσκήτη
Η Σκήτη του Αγίου Δημητρίου ή του Λάκκου βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του Αγίου Όρους, εκατέρωθεν του ποταμού Μορφονούς, μεταξύ της Μονής Αγίου Παύλου και της Σκήτης της Αγίας Άννας. Το υψόμετρο της είναι 280 μέτρα και απέχει περίπου 90 λεπτά με τα πόδια από την κυρίαρχο Μονή Αγίου Παύλου.
Η περιοχή της Σκήτης είναι κατάφυτη από πυκνή βλάστηση, η οποία δημιουργεί μια εικόνα πράσινης έκρηξης. Ωστόσο, ο χώρος είναι σχετικά περιορισμένος και δύσβατος.
Η ίδρυση της Σκήτης ανάγεται στον 10ο αιώνα. Το πρώτο μισό του 14ου αιώνα, Σέρβοι μοναχοί εγκαταστάθηκαν στην περιοχή και ασκήτεψαν εδώ για αρκετούς αιώνες. Το 1485, η Σκήτη παραχωρήθηκε στη Μονή Αγίου Παύλου, στην οποία υπάγεται μέχρι σήμερα.
Από τα μέσα του 18ου αιώνα, η Σκήτη άρχισε να κατοικείται από Μολδαβούς μοναχούς. Το 1754, η Σκήτη ερημώθηκε, αλλά ανασυστάθηκε έξι χρόνια αργότερα από τον Μολδαβό μοναχό Δανιήλ. Το 1830, οι Μολδαβοί μοναχοί υπερκάλυπταν αριθμητικά όλους τους άλλους και κατέκτησαν τη Σκήτη.
Το 1849, οι Μολδαβοί μοναχοί άρχισαν να κτίζουν το νέο καθολικό της Σκήτης, το οποίο είναι αφιερωμένο στον Άγιο Δημήτριο. Το καθολικό ολοκληρώθηκε το 1904 και διαθέτει λητή και κωδωνοστάσιο.
Μέχρι και το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, στη Σκήτη υπήρχαν 24 καλύβες, από τις οποίες έξι δεν είχαν ναό. Σήμερα, κατοικούνται μόνον πέντε καλύβες: της Αγίας Σκέπης, του Ευαγγελισμού, του Αγίου Νικολάου, της Υπαπαντής και των Αγίων Αρχαγγέλων.
Οι μοναχοί της Σκήτης καλλιεργούν τις εδαφικές εκτάσεις που διαθέτουν για τις ανάγκες τους. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, η Σκήτη είχε 5 κατοικούμενες καλύβες και 10 μοναχούς. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, η Σκήτη είχε 9 μοναχούς.