Όσιος Ιωάννης Κουκουζέλης
Βιογραφία
Ητο από το Δυράχιον, έμαθε μουσική και επειδή ήτο καλίφωνος εδίδασκε εις το βασιλικό σχολείο εις Κων/πολι. Μία φορά είδε τον ηγούμενο της ῾Ιεράς Μονής Λαύρας ῾Αγ.όρους εις τα ανάκτορα, ωμίλησε μαζί του και αποφάσισε να γίνη μοναχός. ῏Ηλθε εις ῞Αγ. όρος εις ῾Ι.Μ.Λαύρας και είπε ότι ήτο βοσκός και θέλει να μονάση. ᾿Αφού εδοκιμάσθη κατά την τάξιν έγινε μοναχός και έβοσκε τους τράγους. Κάποια ημέρα έψαλλε εις το δάσος τόσο ωραία, ώστε οι τράγοι δεν έβοσκαν αλλά περικύκλωσαν ως να εχαίροντο.
Ενας ασκητής είδε αυτά και ανέφερε εις τον ηγούμενο ο οποίος ανάγκασε τον ᾿Ιωάννη να ειπή ποίος ήτο. ῾Ο ηγούμενος επήγε εις τον βασιλέα ᾿Ανδρόνικο Βί (1282-1328) και έλαβε την άδεια για να έχη εις την Λαύρα τον ᾿Ιωάννη (διότι κρυφά είχε αναχωρήσει από τα ανάκτορα και εζητείτο).
Ο ᾿Ιωάννης πλησίον της μονής έκτισε κελλί και ναό των αρχαγγέλων και ασκήτευε, τας Κυριακάς και αγρυπνίας έψαλλε πρώτος εις τον δεξιό χορό. ῞Ενα έτος το Σάββατο του ᾿Ακαθίστου, έψαλλε τον κανόνα της Θεοτόκου, ενώ ήτο εις το στασίδι του ήλθε ως ύπνος και βλέπει την Παναγία μας να του λέγη· «Χαίροις ᾿Ιωάννη τέκνον μου, ψάλλε μοι, και ού μη σε εγκαταλείπω». ᾿Εξύπνησε και εις το δεξί του χέρι εβάσταε ένα νόμισμα! Με περισσοτέρα προθυμία αγωνίζετο από τότε, από ορθοστασία εσάπησε το πόδι του. ῾Η Θεοτόκος τον εθεράπευσε λέγουσα· «᾿Από τώρα θα είσαι υγιής».
Προείπε την ημέρα κοιμήσεώς του, αποχαιρετήσας μοναχούς, εκοιμήθη εν ειρήνη. Την επωνυμίαν Κουκουζέλης έλαβε από τους μοναχούς διότι τον ερωτούσαν τί έτρωγε και έλεγε· «κουκιά και ζέλια» και από αυτό τον έλεγαν Κουκουζέλη.
Λειτουργικά κείμενα
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἡ ἡδύφωνος χάρις Πάτερ τῆς γλώττης σου, κατακηλεῖ καὶ εὐφραίνει τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ· σὺ γὰρ ἔνθους ὑμνῳδὸς ὤφθης μακάριε· ὅθεν νομίσματι χρυσῷ, σὲ ἠμείψατο λαμπρῶς, ἡ Ἄχραντος Θεοτόκος, ἣν Ἰωάννη δυσώπει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
(κοινόν μετὰ Ὁσίου Γρηγορίου)
Τῆς Λαύρας τὰ θρέμματα, καὶ ἡδυφώνους αὐλούς, ὡς θείους θεράποντας, καὶ ὑμνολόγους Χριστοῦ, συμφώνως αἰνέσωμεν, ὕμνοις τὸν Κουκουζέλην, καὶ κλεινὸν Ἰωάννην, ἅμα σὺν Γρηγορίῳ, τῷ σοφῷ Δομεστίκῳ· Χριστὸν γὰρ ἱκετεύουσιν, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.