Όσιοι Ανδρόνικος και Αθανασία η συμβία του

Βιογραφία
Ησαν ἀπὸ τὴν ᾿Αντιόχεια, ἔζων κατὰ τὸν 6ον αἰῶνα, συνεφώνησαν καὶ ἐμοίρασαν τὰ πλούτη των εἰς τρία μέρη. Τὸ ἕνα εἰς πτωχούς, τὸ ἄλλο εἰς ἄτοκα δάνεια καὶ τὸ ὑπόλοιπον διὰ τὰ ἔξοδά των εἰς τὴν ἐργασίαν των. ᾿Απέκτησαν δύο τέκνα καὶ ἐζοῦσαν μὲ σωφροσύνη. Μετὰ 12 ἔτη ἀπέθανον καὶ τὰ δύο τέκνα των μαζί. ῾Ο ᾿Ανδρόνικος ἔλεγε· «γυμνὸς ἐξῆλθον καὶ γυμνὸς ἐξελεύσωμε» δηλ. τοὺς λόγους τοῦ ᾿Ιώβ.
Η ᾿Αθανασία κλαίουσα εἰς τὸν τάφο, τῆς ἐφάνη ὁ ῞Αγιος ᾿Ιουλιανὸς παρηγορήσας λέγων ὅτι τὰ τέκνα της ἐστερήθησαν τὰ ἐπίγεια ἀλλὰ ἀπολαμβάνουν τὰ οὐράνια ἀγαθὰ καὶ ἔγινε ἄφαντος. Τόσον ἐχαροποιήθη ὥστε ἐζήτησεν ἀπὸ ἄνδρα της νὰ γίνῃ μοναχή. Διεμοίρασαν εἰς πτωχούς ὅτι εἶχον, ἐπῆγαν προσκύνημα εἰς ῾Αγίους Τόπους, ἔπειτα εἰς Αἴγυπτον ὅπου ὁ ἀββᾶς Δανιὴλ ἔκειρε αὐτὸν Μοναχόν, τὴν ᾿Αθανασία ἀπέστειλε εἰς μονὴ εἰς Ταββενῆσι. Μετὰ 12 ἔτη ἐρχόμενος ὁ ᾿Ανδρόνικος εἰς ῾Αγ.Τόπους ἐσυνήντησε τὴν σύζυγόν του ἡ ὁποῖα εἶχε ἐνδυθῆ ράσα μοναχῶν καὶ ἀφοῦ ἐσυμφώνησαν νὰ βαδίζουν μαζὶ ἀλλὰ μὲ σιωπή, ἐπροσκύνησαν καὶ ἐπέστρεψαν χωρὶς νὰ γνωρίσῃ αὐτήν· μόνο ἡ ᾿Αθανασία τὸν ἐγνώρισε.
Εἰς τὸν τόπον ᾿Οκτωκαιδέκατον πλησίον ᾿Αλεξανδρείας μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Γέροντος Δανιὴλ ἔμειναν συνασκητεύοντες 12 ἔτη χωρὶς νὰ γνωρίσῃ ὁ ᾿Ανδρόνικος ὅτι ὁ νομιζόμενος εὐνοῦχος μοναχὸς εἶναι ἡ ἄλλοτε σύζυγός του. ῾Η ζωή των κατὰ τὴν συμφωνία ἦτο διαρκὴς σιωπή, προσευχὴ καὶ ἐργόχειρο. ῾Ο Γέρων Δανιὴλ πολλάκις ἤρχετο ὁμιλῶν περὶ ὠφελείας ψυχικῆς. ᾿Ασθενῆσας ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Αθανάσιος (ἔτσι ἐλέγετο ἡ ᾿Αθανασία) ἦλθε ὁ Δανιὴλ καὶ εὗρε κλαίοντα.
Εἶπε· «᾿Αντὶ νὰ χαίρεσαι ὅτι ἀπέρχεσαι εἰς Θεὸν κλαίεις;» ὁ δὲ λέγει· «Κλαίω διὰ τὸν ᾿Αββᾶ ᾿Ανδρόνικο, μετὰ τὴν ταφή μου λάβε το σημείωμα το κάτωθεν τῆς κεφαλῆς μου, ἀνέγνωσε καὶ δὸς αὐτὸ εἰς τὸν Ανδρόνικο». Γενομένης εὐχῆς, ἐκοινώνησε καὶ ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Κατὰ τὸνἐνταφιασμὸ εὑρέθη γυνὴ ὅτι εἶναι καὶ ἐκάλεσαν ὅλους τοὺς μοναχοὺς τῆς περιοχῆς.
Ηλθον οἱ σκητιῶται μοναχοὶ λευκοφοροῦντες κατὰ τὴν συνήθεια, μὲ βάϊα καὶ κλάδους καὶ ἐκήδευσαν τὴν ὁσία. Μετὰ 7 ἡμέρας ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ καὶ ὁ ἀββᾶς ᾿Ανδρόνικος.
Λειτουργικά κείμενα
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Σωφροσύνης τὴν χλαῖναν τὴν θεούφαντον, κατεποικίλατε χρόαις τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, ὁμοφρόνως ἐν σπουδῇ ἄμφω ἀσκήσαντες, ὅθεν ὑμῶν τὴν σιωπήν, ἡ τρισάγιος ᾠδή, ἐδέξατο ἐν ὑψίστοις, Ἀνδρόνικε σὺν τὴ θεία, Ἀθανασία τὴ Θεόφρονι.
Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τῆς ἐρήμου πολίτης, καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε πατὴρ ἡμῶν Ἀνδρόνικε, νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ, προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχάς των πίστει προστρεχόντων σοι· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.