Όσιος Μαρκιανός

Ο όσιος Μαρκιανός πατρίδα είχε την πόλιν Κύρον Μ.᾿Ασίας. Νέος καταφρονήσας τα επίγεια, επήγε εις την έρημο, εις μικρότατο κελλίο έγκλειστος. ῏Ητο ενδεδυμένος τρίχινα, έτρωγε μία φορά ημέραν, κάθε εσπέρας περίπου 25 δράμια άρτο. ᾿Απέκτησε δύο μαθητάς τον Ευσέβιο και τον ᾿Αγαπητόν. ῾Ο όσιος δεν είχε λυχνάρι, θείον φως εφώτιζε αυτόν την νυκτα, ένα ψαλτήριο είχε διά ανάγνωσι. ῏Ηλθε εις τόπον εκεί ένας δράκων οι μοναχοί από τα πέριξ κελλία της ερήμου εις τον όσιον ο οποίος εξήλθε της καλύβης του, εσταύρωσε με το σημείον Σταυρού το θηρίον και φυσήσας αυτό εθανάτωσε. 

Επεσκέφθησαν τον όσιον ο επίσκοπος Φλαβιανός, ο επίσκοπος Κύρου και καί άλλοι επίσημοι και λόγιοι και παρεκάλεσαν αυτόν να εξέλθη της καλύβης του να ίδουν. ῾Ο όσιος δεν εξήλθε, μόνο είπε· «ο Θεός κάθε ημέρα και διά της κτίσεως και διά των θείων Γραφών ομιλεί και παρακινεί τα προς σωτηρίαν, και με απειλάς εκφοβεί και ουδεμία ωφέλεια λαμβάνομεν. Πως λοιπόν εάν ομιλήσω θα ωφελήσω;» ῏Ηλθε η αδελφή του με τον ανεψιό του, ο όσιος εδέχθη να ίδη μόνο τον ανεψιό του και ηρνήθη να παραλάβη τα προσφερόμενα τρόφιμα λέγων· «᾿Από όσας καλύβας των ασκητών συναντήσατε εδώσατε τίποτε εις αυτούς;» ο ανεψιός του είπε·

«Δεν εδώσαμε εις ουδένα» ο όσιος είπε· «Δεν δέχομαι, επειδή διά την φυσικήν συγγένεια μού τα φέρατε και όχι διά την αγάπη προς τον Θεόν». ᾿Επειδή οι χριστιανοί των πλησίων χωρίων εφιλονικούσαν ποιος θα λάβη το άγιο λείψανο μετά το θάνατό του ώρκισε τον μαθητή του Ευσέβιο κι᾿ όταν απέθανε έκρυψε αυτόν.

Επεσκέφθη τον όσιο Πορέ, ο ασκητής ῎Αβιτος, αφού έψαλλαν την εννάτη ώρα, πρόσφεραν εις τον ῎Αβιτο κάτι να φάγη (όσπρια και λάχανα) αλλά δεν εδέχθη λέγων ότι πρό του εσπερινού δεν τρώγει και πολλές φορές κάθε 2-3 ημέρες τρώγει. Στενάξας ο Μαρκιανός είπε· «λυπούμαι διότι τόσον κόπον υπέμεινες να έλθης να ίδης ένα θεοφοβούμενο, αλλά βλέπεις εμέ τον άσωτον». ῾Ο ῎Αβιτος ελυπήθη ακούσας αυτά, ο Μαρκιανός είπε πάλι· «Και εμείς αδελφέ την ιδίαν πολιτείαν με την δική σου έχομεν προτιμάμε τους κόπους και νηστεία και όχι την ανάπαυσι και φαγητά. ῞Οταν νυχτώση τρώμε, αλλά η αγάπη είναι τιμιωτέρα από την νηστείαν, διότι η μέν αγάπη, φιλοξενία είναι εντολή Θεού, η δε νηστεία καθορίζεται από εμάς και δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος της αγάπης.»