Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ (1759-1833)

Εγεννήθη εις πόλι Κούρσκ Ρωσσίας την 19-7- 1759. Εις βάπτισμα ωνομάσθη Πρόχορος. ῾Ο πατήρ του ᾿Ισίδωρος Μοχνίν ήτο εργαλάβος απέθανε 43 ετών. ῾Η μητέ-ρα του ᾿Αγάθη, ήτο πιστή και εργατική.

Ο Πρόχορος 7 ετών έπεσε απ᾿ το καμπαναριό της εκκλησίας, θαυματουργικά εσώθη. Μετά από λίγα χρόνια αρρώστησε βαριά, η Θεοτόκος εις όνειρό του, του υποσχέθηκε ιατρεία. ᾿Εκείνη την ημέρα λιτάνευαν την εικόνα Θεοτόκου η ᾿Αγάθη κατέβασε τον υιόν της και όταν προσεκύνησε την Εικόνα έγινε καλά. ῞Οταν μεγάλωσε με 5 φίλους του πήγε προσκύνησε εις το Κίεβο, ο στάρετς Δοσίθεος του ειπε να μονάση εις το Σαρώβ.

Επέστρεψε ζητών την ευχή της μητέρας του μετά οδοιπορία 600 χιλιομέτρων την 20-11-1778, 19 ετών ηλικία έφιασε εις Σαρώβ. ᾿Ανέλαβε διάφορα διακονήματα, πρόθυμος, χαρούμενος και υπομονετικός.

Αρρώστησε και 3 έτη ητο κλινήρης από υδρωπικία. Δεν ηθέλησε ιατρό, μόνο εξομολογήθηκε και κοινώνησε. Τότε η Θεοτόκος μαζί με τους ᾿Αποστόλους ᾿Ιωάννη και Πέτρο ήλθε και λέγοντας το· «Αυτός είναι από τη γενιά μας» ακούμπησε το δεξί της εις το μέτωπο και με το σκήπτρο άγγιξε το δεξί του πόδι. ᾿Εγινε υγιής.. 

Μετά 8 έτη παραμονής εκεί - την 13-8-1786 - εκάρη μοναχός με το όνομα Σεραφείμ και μετά 2 μήνες διάκονος. Παραμονές εορτών και Κυριακών αγρυπνούσε όλη τη νύχτα εις την εκκλησία. Μία Μ. Πέμπτη εις τη Θ.Λειτουργία όταν μετά τό «Κύριε σώσον τους ευσεβείς...» είπε τό «καί εις τους αιώνας των αιώνων» είδε τόν ΚΗΙΧ με στρατιές αγγέλων να ευλογή τον λαό. Τρείς ώρες έμεινε άφωνος μ᾿ αυτή την έκστασι. 3 Σέπτ. 1793 εχειροτονήθη ιερεύς. 

Καθημερινά λειτουργούσε και αυξανόταν ο πόθος του για την έρημο. ᾿Εκαμε μία καλύβη εις το δάσος και αγωνιζόταν. Μετά το θάνατο του ηγουμένου, την 20-11-1794 σε ηλικία 35 ετών ανεχώρησε να ζήση ως ερημίτης - 6 χιλιόμ. απόσταση από τη μονή. ῾Η ίζμπα του (=καλύβη) ένα δωμάτιο, μία σόμπα, κούτσουρο για κάθισμα, μία στάμνα, μία εικόνα Θεοτόκου (τήν Ουμιλένιγιε), ένας μικρός λαχανόκηπος και λίγες κυψέλες. 

Αυτή ήτο η περιουσία του. Τον τόπο ωνόμασε ῞Αγιον όρος, τα περίχωρα ῾Ιερουσαλήμ, Ναζαρέτ, ᾿Ιορδάνη, Θαβλώρ κλπ.. ᾿Εδιάβαζε καθημερινά το ευαγγέλιο. Είχε αποστηθίσει πολλούς ψαλμούς και τροπάρια, εις τον τόπο που ωνόμασε Ναζαρέτ, έψαλλε τους χαιρετισμούς εις Θεοτόκο. Τίς «ώρες» (3η, 6η, και 9η) τις έψαλλε εις τον Γολγοθά. Προσευχή, νηστεία, μοναξιά και εγκράτεια - έλεγε-σχηματίζουν το άρμα που μας ανεβάζει εις ουρανό.

Το Σαββατοκύριακο ερχόταν εις Μονή όπου κοινωνούσε. ᾿Επαιρνε αρχικά ψωμί από τη μονή, αργότερα ούτε ψωμί ούτε λαχανόκηπο! Μάζευε το χόρτο «αιγοπόδιο» το ξέραινε και το έφτιανε σούπα. Οι λύκοι, αρκούδες, αλεπούδες ημέρωσαν και ήτο φίλοι μαζί του. ᾿Εθεσε κανόνα απολύτου σιωπής, όσοι τον συναντούσαν δεν ομιλούσε. Οι δαίμονες μία νύχτα του έρριξαν εις το δωμάτιό του ένα μεγάλο κορμό δένδρου!.. Χρειάστηκαν 8 άτομα να τον σύρουν έξω. 

Οταν ο διάβολος άρχισε να τον πολεμά με λογισμούς βλασφημίας ο όσιος μετά την δύσι ηλίου γονάτιζε σε μία πέτρα στο δάσος και προσευχόταν όλη τη νύχτα. Την ημέρα συνέχιζε το πρόγραμμά του εις το κελλί του.

Ο Μαραθώνιος αυτός κράτησε 1.000 νύχτες. Οι δαίμονες έκαμαν πιό άγρια επίθεσι. Του έστειλαν 12-10-1804 τρείς ληστάς, τον χτύπησαν με τσεκούρι εις το κεφάλι, του ζητούσαν χρήματα, χτυπώντας με γροθιές και κλωτσές τον άφησαν μισοπεθαμένο.

Μοναχοί τον έφεραν εις τη Μονή, όλος πληγές - αίματα. 8 ημέρες δεν έφαγε τίποτα ούτε ήπιε. Οι γιατροί είδαν σπασμένα πλευρά, ρωγμή εις το κρανίο.. Τότε εν οράματι είδε την Θεοτόκο με αποστ. Πέτρο και ᾿Ιωάννη, επανέλαβε το· «Αυτός είναι απ᾿ τη γενιά μας» ο όσιος έμεινε 4 ώρες εις έκπληξι δοξάζοντας τον Θεόν! ῏Ηταν υγιής! Σηκώθηκε έφαγε, περπάτησε. 

Σε 5 μήνες επέστρεψε εις ασκητήριό του, όμως περπατούσε σκυφτός στηριζόμενος εις ράβδο του η το τσεκούρι του. ῾Υπερασπίστηκε εις τη δίκη του τους ληστάς «άν τους τιμωρήσετε -είπε- θα φύγω από τη Σάρωβ». ᾿Αθωώθηκαν, όμως η Θεία δίκη ενήργησε. ῎Εγινε πυρκαϊά και εκάηκαν τα καλύβια των ληστών, εκείνοι μετανοημένοι ζήτησαν και έλαβαν γονατιστοί συγχώρησι.

Ο όσιος σιωπώντας συνέ-χισε αγώνας. «᾿Απόκτησε την εσωτερική ειρήνη και χιλιάδες γύρω σου θα εύρουν την σωτηρία». ῾Ο όσιος δεν πήγαινε εις τη μονή διά να κοινωνήση. Κάθε Κυριακή ένας νέος μοναχός του έφερνε λίγη τροφή. 2 χρόνια δεν ωμίλησε σε κανένα. ῾Ο ηγούμενος τον κάλεσε η να επιστρέψη εις Μονή η να παρευρίσκεται Κυριακές και εορτές. 

Την 8-5-1810 επέστρεψε και έμεινε έγκλειστος. Τό κελλί αυτό δεν είχε, μόνο μία εικόνα και καντήλι ακοίμητο έμπροσθεν εικόνος Θεοτόκου, ένα φέρετρο σκαλιστό από δρύν. ῾Ο μοναχός Παύλος μία φορά την ημέρα του έφερνε πάντα το ίδιο φαγητό· λίγο αλεύρι από βρώμη αποξηραμένο και λάχανο τουρσί, το έπαιρνε γονατιστός με σκεπασμένο το πρόσωπό του. Κάθε ημέρα διάβαζε ένα ευαγγέλιο, Παρασκευή και Σάββατο Πράξεις ᾿Αποστόλων και ᾿Επιστολές Παύλου.

Εσχολίαζε δυνατά, οι μοναχοί έξω απ᾿ το κελλί του άκουγαν και ωφελούντο.

Αυτό κράτησε 16 χρόνια. Μία φορά ζήτησε από το Θεό να του δείξη τη χαρά των αγίων. Μετά από 5 ημερόνυχτα προσευχή τον αξίωσε ο Κύριος τοιαύτη ευλογία. Μετά 5 χρόνια το 1815 ζήτησε ο επίσκοπος να τον ιδή. ῾Ο όσιος δεν άνοιξε. Πέ-ρασαν 5 χρόνια ακόμη, άνοιξε την πόρτα, τον έβλεπαν χωρίς να ομιλή. 

Πέρασαν άλλα 5 χρόνια, άρχισε να ομιλή συμβουλεύοντας. ῾Ο κλειστός χώρος του προξενούσε πονοκεφάλους. Ζήτησε από το Θεό να σταματήση τον εγκλεισμό. 25-11-1825 η Θεοτόκος του εφάνη και είπε να γυρίση εις έρημο.

Επέστρεψε... έκλαιγε με πονεμένους και χαιρόταν με ευτυχείς. Καλημέρα χαρά μου! -Χριστός ᾿Ανέστη!- συνήθιζε να λέγη. ῾Η Παναγία μας είναι η Μεγαλύτερη χαρά απ᾿ όλες τις χαρές. Με το προορατικό του χάρισμα βοηθούσε όσους του ζητούσαν βοήθεια. Σε άλλους ό,τι τους επροφήτευσε εκπληρώθηκε. ῾Ο Μιχαήλ Μαντούρωφ ανάπηρος ζήτησε και τον έφερον εις τόν όσιο.῾Ο όσιος μετά από αρκετή ώρα προσευχής τον έχρισε με λάδι κανδηλιού και έγινε καλά. 

Κατ᾿ εντολή του οσίου επώλησε όλη την περιουσία του και έγινε κτίτωρ της μονής που αργότερα έκτισε ο όσιος. ῾Η ευσεβής χήρα ᾿Αγάθη με την κόρη της πήγαινε προσκύνημα εις τον Σάρωβ. 12 χιλιομ. απόσταση από τη Μονή (εις θέσι -χωριό Ντιβέχιεβο) είδε εις ύπνο της την Θεοτόκο να της λέγη να χτίση εκεί πέτρινη εκκλησία (μέ την ονομασία Παναγία Καζάν) και να αφιερωθή εκεί. Σε λίγο απέθανε η κόρη της, επώλησε ό,τι περιουσία είχε έμεινε σπίτι του εφημερίου του Ντιβέγιεβο.

Το 1778 άρχισε το χτίσιμο του ναού, έκτισαν και 3 κελλιά για τις τρείς πρώτες μοναχές που ήλθαν. ῾Η ᾿Αγάθη έγινε μεγαλόσχημη λίγο πρίν το θάνατό της με τ᾿ όνομα ᾿Αλεξάνδρα. 13-6-1789 εκοιμήθη εν Κυρίω. Το 1823 ο άγιος εκάλεσε τον Μαντούρωφ του έδωσε ένα πάσαλο και του είπε να τον τοποθετήση σ᾿ ένα χωράφι λίγο μακριά απ᾿ τη Μονή του Ντιβέγιεβο. Την επομένη χρονιά τον έστειλε πάλι με 4 πασάλους να τους καρφώση εις τα άκρα του χωραφιού. 

Εκεί αργότερα εκτίσθηκε η Μονή. ῾Ο όσιος έλεγε· «Δεν έκαμα ούτε βήμα χωρίς τη θέλησι της Κυρίας Θεοτόκου. Πρώτα άρχισε η οικοδόμησι ε-νός μύλου. ῾Ο ιδιοκτήτης του χωραφιού εδώρισε ένα οικόπεδο. ᾿Εχτισαν κελλιά, αποθήκη κλπ χώρους. Σε 3 χρόνια ήσαν 73 μοναχές. ῾Η νέα Ξένη Πούτκωφ ζούσε ευτυχισμένη με γονείς της ετοιμαζόταν να υπανδρευθή. ῾Ο όσιος της είπε ότι θέλημα Θεού είναι να γίνη μοναχή.. 

Οταν της έλεγε αυτά, ακτινοβολούσε το πρόσωπό του θείο φως. ῾Η 17ετής ῾Ελένη Μαντούρωφ ζούσε αμαρτωλή ζωή μία νύχτα είδε τον διάβολο ως δράκοντα έτοιμο να την καταβροχθήση. Τότε φώναξε την Θεοτόκο να την σώση και θα γίνη μοναχή. ῾Ο δράκων εξαφανίστηκε.

Η ῾Ελένη ζητούσε απ᾿ τον όσιο να μείνη μοναχή και εκείνος της έλεγε ότι είναι για γάμο. ᾿Επέστρεψε σπίτι της κλαίοντας. Τρία χρόνια την δοκίμαζε μετά την εδέχθη. Μετά ένα μήνα εκάρη μοναχή και όταν η νέα αδελφότης είχε 7 παρθένες τήν έκαμε ηγουμένη. ῾Ο εφημέριος πατήρ Βασίλειος Σαντόφσκυ, εξομολογούσε τις μοναχές και λειτουργούσε εις τον ναό Γεννήσεως ΚΗΙΧ τον οποίο έκτισαν το 1829. 

Η Θεοτόκος είπε εις τον όσιο «Τιμάς τον Υιό Μου κ᾿ εμένα με ξεχνάς»· ο όσιος ζήτησε απ᾿ τό Μαντούρωφ τη γνώμη του, ο οποίος του είπε και έγινε το υπόγειο κάτωθεν ναού αλλος ναός εις Θεοτόκον. Εις το κτήμα 30 στρέμματα, γύρω γύρω άνοιξαν τάφρο βάθους 2 μέτρων καί το χώμα έρριψαν ώστε να γίνη ύψωμα 2 μέτρων και εφύτευσαν φραγκοσταφυλιές. ᾿Ελεγε· η Θεοτόκος θα περάση και θα αφήση τα ίχνη της. ῞Οπως τό ῾Αγιον ᾿Ορος, τα ῾Ιεροσόλυμα και το Κίεβο, έτσι και το Ντιβέγιεβο είναι ιδιοκτησία της Θεοτόκου. 

Η Μαρία Μελιούκωφ 13 ετών πήγε εις μονή. Βοηθώντας εις το κτίσιμο μονής την χτύπησε μία πέτρα κά απέθανε (ήτο τότε 19 ετών). ᾿Εστειλε ο οσιος ενα φέρετρο δρυός πολλά κεριά και παρήγγειλε να την ενταφιάσουν με το μέγα αγγελικό σχήμα ως μοναχή Μάρθα -«εγώ την έκειρα μεγαλόσχημη τώρα ονομάζεται μητέρα Μάρθα. Είς τον αδελφό της ο όσιος είπε «χαρά μου, η αδελφή σου Μάρθα είναι εμπρός εις το θρόνο του Θεού, προσεύχται για εσάς, όταν περνάς απ᾿ τον τάφο της να κάνης μετάνοια ζητώντας την πρεσβεία της. 

Σ᾿ αυτήν την Μάρθα εμπιστευόταν ο όσιος τα οράματά του και τις προφητείες για το μέλλον εις τον αλλο κόσμο -έλεγε- θάναι ηγουμένη του Ντιβέγιεβο και μνηστή μου εις την αιωνιότητα». 12 μοναχές με βάρδιες νύχτα-ημέρα ακατάπαυστα εδιάβαζαν το ψαλτήρι, εις το ναό της Θεοτόκου (τόν υπόγειο) και πρίν την Κυριακάτικη Θ.λειτουργία Παράκλησι εις Θεοτόκο.

῞Οταν θα μένετε πιστές σ᾿ αυτά η Παναγία μας θα αγρυπνά, διαφορετικά θάχετε «δυσκολίες». Εις την μονή αυτού «τού Μύλου» έστελνε ο όσιος μόνο παρθένες. ᾿Εδωσε απλό τυπικό. Προέτρεπε εις την συχνή θεία Κοινωνία με κατάλληλη ετοιμασία. ῾Ο Μαντούρωφ ζούσε με την γυναίκα του ᾿Αννα με φτώχεια. Ούτε λάδι δεν είχε το κανδήλι τους. ῾Η ᾿Αννα έκλαιγε. 

Ξαφνικά το κανδήλι άναψε μόνο του ξεχυλίζοντας λάδι. ῾Η ᾿Αννα φώναξε· Συγχώρεσέ με άγιε Σεραφείμ, ποτέ δεν θα παραπονεθώ. ῏Ηταν Γερμανίδα με δυσκολία διάβαζε τα Ρώσσικα και καθόλου τα Σλαβονικά. ῾Ο όσιος της έδωκε το βίο άγ.Ματρώνας και επέμενε να τον διαβάση. ῾Η ᾿Αννα θαυματουργικά εδιάβαζε!... ῞Οταν αρρώστησε πάλι ο Μαντούρωφ η μοναχή ῾Ελένη (αδελφή του) πήγε και ζήτησε απ᾿ τον όσιο να προσευχηθή. 

Ο όσιος της ζήτησε να πεθάνη κείνη αντί για τον αδελφό της διότι τον χρειάζετι ακόμη για την μονή. Είπε «νάναι ευλογημένο» αλλά σε λίγο φώναξε ότι φοβάται το θάνατο. ῾Ο άγιος της είπε· «Δεν είναι χαρά μου για σένα και για μένα φόβος αλλά ευτυχία». Την τρόμαξε ο μελλοντικός θάνατος του αγίου,είχε ειπεί· Δεν θέλω να ζήσω αν πεθάνη ο μπατιούσκα Σεραφείμ. 25-5-1832 εκοιμήθη ειρηνικά. ῾Ο άγιος έλεγε εις τι μοναχές. «Είναι αμαρτία να κλαίτε, πρέπει να χαιρώμαστε». ῾Η Θεοτόκος τον επεσκέφθη προσφωνώντας τον· Μοϊ Λιουμπίμτσε δηλ. εκλεκτέ μού ζήτα μού ό,τι θέλεις και ο όσιος ζήτησε να σωθούν όλες οι μοναχές.

Η Παναγία είπε απ᾿ τις 1.000 μοναχές που θα συγκεντρωθούν μόνο 3 δεν θα σωθούν. ῾Η Θεοτόκος είχε εμφανισθή εις τον όσιο, 10 φορές. Την 24-3-1831 η μοναχή Ευπραξία υπήρξε μάρτυς της δεκάτης εμφανίσεως, είδε ουράνιο φως, ήκουσε αγγελικούς ύμνους, το κελλί πλημμύρισε ευωδία, ο οσιος εγονάτισε και με υψωμένα τα χέρια εφώναξε· «ώ ευλογημένη Παρθένε ῎Αχραντε Δέσποινα Μήτερ Θεού»! Δύο άγγελοι επροπορεύοντο κρατώντας κλαδιά φοινίκων, ο Τίμιος Πρόδρομος και Ευαγγελιστής ᾿Ιωάννης Θεολόγος και ακολουθούσαν 12 παρθένες -Μεγαλομάρτυρες.

῾Η Ευπραξία έπεσε λιπόθυμη. ῾Η Θεοτόκος την ανεσήκωσε και συνωμίλησε πολύ με τον όσιο. Μόνο τις τελευταίες λέξεις ενεθυμείτο· «᾿Εκλεκτέ μου, σε λίγο θάσαι μαζί μας» - (γλοπο Ηωδεμτισ γθνυ). ῾Ο Νικόλας Μοτοβίλωφ ήτο παράλυτος επί τρία χρόνια ουδείς ιατρός τον εθεράπευσε. Τον έφεραν με φορείο. 

Ο όσιος τον ερώτησε εάν πιστεύη εις τόν ΚΗΙΧ καιτην ᾿Αειπάρθενο Θεοτόκον και ότι δύναται και τώρα ο ΚΗΙΧ να δώση την υγεία του. ῾Ο Νικόλας είπε· «Ναι μ᾿ όλη μου την ψυχή». ῾Ο όσιος τον αναήκωσε και άρχισε να βαδίζη.

῏Ηταν υγιής! Μία χιονισμένη Πέμπτη ο Μοτοβίλωφ καθιμένος δίπλα εις τον όσιο σά ένα κορμό δένδρου ήκουσε τον όσιο να τον διδάσκη· «῾Ο σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του ῾Αγίου Πνεύματος.

Η νηστεία, προσευχή -ελεημοσύνη κλπ αποτελούν τα μέσα. Μόνο ό,τι καλό γίνται εν ονόματι του Χριστού αποδίδει καρπούς ῾Αγ. Πνεύματος. ῾Η ζωή είναι πνευματικό εμπόριο αποκτήσεως αιωνίων αγαθών μέσω των γηϊνων αγαθών. Οι 5 μωρές παρθένες δεν είχαν εις την ψυχή τους το ῞Αγ. Πνεύμα. Φίλε του Θεού Μοτοβίλωφ είσθε ευτυχής που συνομιλείτε μαζί μου, τι θα λέγατε όμως για μια συνομιλία με τον ίδιο τον Θεό; 

Θάθελα να ευρήσκατε κά εσείς την πηγή της χάριστος και να αναρωτιλεσθε κάθε στιγμή. ᾿Εχω το ῞Αγ. Πνεύμα μαζί μου η όχι; ῍Αν ναί, ευλογητός ο Θεός αν όχι, να εύρη γιατί τον εγκατέλειψε και να διορθωθή με τη μετάνοια. ῾Ο όσιος άπλωσε το χέρι του και το έβαλε εις τον ώμο του. Τότε ο Μοτοβίλωφ είδε το πρόσωπό του να φωτίζει όπως ο ήλιος. 

Είδε το Πανάγιο Πνεύμα όπως εμφανίζεται εις τούς εκλεκτούς του μέσα εις την μεγαλοπρέπεια της θείας δόξης αισθάνθηκε χαρά και ειρήνη μεγάλη εις την ψυχή του, ευωδίασε ανώτερη από τα καλύτερα αρώματα και μία θερμότητα ψυχής ενώ έξω το χιόνι συνέχιζε... ο όσιος του εξήγησε όσο αυτά και ότι δεν δόθηκε μόνο γι᾿ αυτόν (δηλ. τον Μοτοβίλωφ) αλλά διάαυτού σ᾿ όλο τον κόσμο.

Ας προσέχωμε διά να μη τιμωρηθούμε όπως ο οκνηρός δούλος που έκρυψε (εις το ευαγγέλιο το τάλαντο). ῾Ο Θεός δεν ξεχώριζε το καλό του πλησίον μας από την Δόξα Του. Διότι λέγει· «᾿Εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε».

Ο Μοτοβίλωφ έγραψε αυτές τις σημειώσεις εδημοσιεύθησαν το έτος 1903. Το τέλος του οσίου επλησίαζε. Την 1-1-1833 μετά την Θ. Κοινωνία αποχαιτέτησε και ευλόγησε όλους τους μοναχούς, την ημέραν εδεχόταν προσκυνητάς, το βράδυ έψαλλε Πασχαλινούς ύμνους. Το πρωί ο μοναχός Παύλος αισθάνθηκε μυρωδιά καπνού, χτύπησε την πόρτα, δεν απαντούσε, έσπασαν την πόρτα και έσβησαν τη φωτιά. 

Ο όσιος γονατιστός με το ευαγγέλιο ανοικτό εμπρός του, εμπρός εις την εικόνα Θεοτόκου (τήν Ουμιλένιγε) είχεν αναπαυθή εν Κυρίω. Το είχε από χρόνια προφητεύσει· «ο θάνατός μου, θα γίνη γνωστός με φωτιά». 8 συνεχείς ημέρες το λείψανό του ετέθη εις προσκύνημα. ῾Η Μονή του Καζάν (Ντιβέγιεβο) είχε 113 μοναχές.

Δίπλα η «Μονή του Μύλου» (οι ορφανές του οσίου όπως έλεγε) είχε 125 Παρθένες μοναχές. ῾Ο μοναχός ᾿Ιβάν Τυχόνωβ με ραδιουργίες το έτος 1842 κατώρθωσε να γίνη συγχώνευσι των δύ κοινοβίων σε μία μονή. ῾Ο επίσκοπος Νεκτάριος επέβαλε με απειλές την ηγουμένη Λουκία ενώ μόνο 40 απ᾿ τις 500 μοναχές την ήθελαν. ῾Ο Μοτοβίλωφ έφθασε μέχρι τον Τσάρο και επανέφεραν την πρώτη ηγουμένη (᾿Ελισσάβετ). 

Σε λίγα χρόνια έφθασε ο αριθμός των μοναζουσών τις χίλιες. ῾Ο όσιος είχε αφήσει εις τη Μονή κλειστό γράμμα για τον Τσάρο Νικόλαο Βί ο οποίος ενήργησε για ανακομοιδή -αγιοποίησι του οσίου. ῾Ο όσιος με το γράμμα αυτό τον προέτρεπε να μείνη πιστός εις το καθήκον του. Είχε ειπή ο άγιος· «Τον Τσάρο που θα με δοξάση θα τον δοξάσω», ο Τσάρος ηξιώθη να λάβη μαρτυρικόν τέλος με την οικογένειά του.

19-7-1903 ο Τσάρος έφθασε εις το Σάρωβ, έψαλλαν τότε πασχαλινούς ύμνους εν μέσω καλοκαιριού -όπως είχε προφητεύσει ο όσιος. Οι άγιοι μας δείχνουν τον δρόμο, δεν μας λείπει -έλεγε ο όσιος- παρά μόνο η αποφασιστικότητα. «᾿Ιησούς Χριστός χθές και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» ΑΜΗΝ.