Όσιος Αρσένιος εν Λάτρω (8ος αιών)

Ητο από Κων/πολι στρατηγός και πατρίκιος εις την τοποθεσία Κιβυρροιωτών (ανάμεσα εις μιλήτου, Λαοδικείας, ᾿Ατταλείας και Πάταρα). ῞Οταν ο διοικητής στόλου, γενομένης τρικυμίας επνίγησαν όλοι και όλα τα πλοία εβυθίσθησαν, μόνος αυτός διεσώθη και ανεχώρησε ευθύς διά μοναχός.

Επεδόθη εις μεγάλους ασκητικούς αγώνας, υπακοής, κακοπαθείας (εφορούσε σιδερένιες αλυσίδες) και τρίχινο χιτώνιο με αγρυπνίας και χάρισμα δακρύων. Κατά θεία εντολή επήγε εις μονή Κελλιβάρων εις το όρος του λάτρου (εγγύς Μιλίτου) (η λέξις Λάτρος ετυμολογείται εκ της λέξεως λατρεία). (Μεγάλα μοναστήρια ήσαν εις το όρος του Λάτρου, ανεπτύχθη τον 10-11ον αιώνα μοναστικό κέντρο. 

Ο βασιλεύς ῾Ρωμανός Λεκαπηνός (919-944) προσέφερε μεγάλας δωρεάς. Κυριωτέρα μονή (τό πρωτάτον του Λάτρου) ήτο η μονή του ῾Αγίου Παύλου (ή του Στύλου), ιδρύθηκε το έτος 490 μ.Χ. υπό του οσίου Παύλου του Νέου του Στυλίτου (+955 μ.Χ.). ᾿Αλλαι μοναί ήσαν της «Καρύας», των «Ειρηνούντων», του «῞Αγ. ᾿Ιωάννου», των «᾿Ασωμάτων», του «Δυσικού» τών «Κισσών» των ««δύο βουνών» κ.ά. 

Εφάμιλλον μοναστικό κέντρο των· Μετεώρων, ῞Αγ. ῞Ορους, ᾿Ολύμπου Βυθινίας, Σινά κλπ. Διετέλεσε ηγούμενος μερικά έτη. Με την προσευχή του, μία φορά, σταυρώνοντας ένα δηλητηριώδες φίδι το εθανάτωσε. Μετά ανεχώρησε εις έρημον τόπον ασκητεύων εις φωλεάς αγρίων θηρίων τα οποία απεμακρύνοντο ως αρνία. 

Οι μοναχοί τον επανέφεραν εις την μονή και έμεινε έγκλειστος εις μικρότατο κελλίον, τον έβλεπαν μόνο Κυριακή και εορτάς που εκάθητο καί εις τράπεζα διά φαγητό. Τέλος ετρέφετο υπό αγγέλου και χάριν θαυμάτων έλαβε. Κάποτε σταυρώσας με τη ῥάβδο του τα πικρά ύδατα τα μετέβαλε εις γλυκύτατα. Προείδε την τελευτή του, εσύναξε όλους τους μοναχούς, νουθετήσας και ευλογήσας, εγονάτισε και δακρύσας παρέδωκε την ψυχήν του. ῞Οταν επεχείρησε κάποιος να ανοίξη τον τάφο του, έμεινε παράλυτος. Με τις παρακλήσεις των μοναχών ο όσιος τον εθεράπευσε.